Chłopka pachnąca liliami
wtorek, października 18, 2022
Miałam wrażenie, że zza kamiennego muru dochodzi zapach lilii. Może to było tylko wrażenie, może zapachowa fatamorgana przebodźcowanej głowy, ale mogłam iść w zaparte, że te lilie były wyraźnie wyczuwalne. Aż przystanęłam na chwilę, by kilka razy zaczerpnąć nosem tego liliowego powietrza.
Szłam w górę coraz bardziej oddalając się od centrum miasta i coraz większe było moje zdumienie. Palazzo Pitti było tak blisko, a tu ot tak sobie w rządku sterczą karczochy, przaśne pióropusze cavolo nero, zmęczone latem pomidory, sznureczki winorośli, oliwki, jabłonki... Ot tak! Jakby nic nie robiły sobie z majestatu, który mieszka tuż obok, jakby otulone w wiejskość o tym całym majestacie w ogóle nie miały pojęcia.
Moja florencka edukacja trwa. Tak jak przedreptałam niemal każdą ścieżką Apeninów pomiędzy Florencją i Faenzą, tak teraz chcę poznać każdy zaułek Florencji. Zajrzeć w każdą uliczkę, powędrować na rogatki, sfotografować każdą "Madonninę". Chcę znaleźć i odkryć przede wszystkim to, co nieoczywiste i znów podzielić się tym z szerszą publicznością.
Florencja potrafi zaskoczyć. We Florencji jest sielskość, o jaką nikt - stojąc z otwartą buzią przed Santa Maria del Fiore - nawet by jej nie podejrzewał. Toskańska stolica potrafi być jak dama elegancko zestrojona, jak znana, piękna aktorka, która hipnotyzuje, potrafi być ladacznicą, która budzi się po upojnej nocy lekko zmizerowana, ale czasem jest też prostą chłopką, która pochyla się nad równiutkimi grządkami, która zbiera winogrona, oliwki i granaty.
Nogi zaprowadziły mnie wczoraj całkiem daleko. Tak daleko, że aż z niepokojem sprawdziłam w Google, czy zdołam na czas wrócić na stację, czy znów będę gnać znów jak wicher.
Wichrem nie byłam, ale przez Ponte alla Carraia spieszyłam już świńskim truchtem i tylko na chwilę przystanęłam na moście, bo Arno było tak krystalicznie czystym sobowtórem nieba, że niemożliwością było przemknąć obojętnie.
Przeszłam wczoraj piętnaście kilometrów, z czego dziesięć uliczką, uliczkami zupełnie samotnie. Wszystko było tylko dla mnie. Florencja - chłopka, którą zna niewielu chowała się skromnie za kamiennymi murkami, rumieniła czerwieniejącym bluszczem, sprzątała w ogrodach, przemykała w cieniu oliwnych drzewek, odpoczywała oparta o wiekowe cyprysy, pochylała głowę przed Madonniną i pachniała liliami. Naprawdę! Głowę dałabym sobie uciąć.
Co i gdzie i jak - jeszcze nie dziś. Już wkrótce.
Pięknego dnia!
CHŁOPKA to po włosku CONTADINA (wym. kontadina)
Spodobał Ci się tekst?
Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.;
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku i Instagramie.
1 komentarze
Jak ja Pani zazdroszczę tych spacerów po Florencji (w pozytywnym sensie). Ja tam truchtałam 10 lat temu, chciałabym jeszcze móc kiedys wrócić...
OdpowiedzUsuń