| Domzkamienia.com: maja 2024

Inspiracje dla Rubensa

wtorek, maja 21, 2024

Ciepło i wilgotno niemal jak w tropikach. Jak tak dalej pójdzie, grzyby będą nam rosnąć nawet na chodniku. W poniedziałek przetoczyły się nad nami ulewy i burze, które znów wyłączyły z użytkowania linię kolejową na odcinku Marradi - Faenza, więc kto skazany na komunikację miejską, ten wygrażał ile mógł na czym ten świat stoi.

Jeszcze teraz chmury wiszą jak ciężka grzywa na Lavane, ale około południa ma się wypogodzić. Roślinność wykipiała taką obfitością, że gdyby Rubens zamiast kobiet malował rośliny, to oszalałby od nadmiaru inspiracji. Lipy pochłonęły bar, buki i kasztany złagodziły kostropaty profil gór, pierwsze pomidory dyndają na gałązkach, jeszcze zielone jak te lipy i buki, ale już są...

Usiedliśmy po południu w mariowym ogródku i podziwialiśmy, jakby nasze spojrzenia były najlepszym nawozem dla posadzonych roślin. Tu jeszcze trzeba to, a tam tamto, a tu te trzy krzaki ziemniaków to wyjątkowa odmiana, a tam dalej puścimy dynie, a pomidorów to będziemy mieć że ho ho...

Potem wskoczyliśmy do Rangera i pojechaliśmy do Marradi, żeby dokupić jeszcze kilka sadzonek. Dwie odmiany bakłażanów, trzy odmiany cukinii i trzy odmiany pikantnych papryczek w tym słynne habanero i scorpion, bo bez oliwy z peperoncino to w kuchni ani rusz. Kusiły nas też bietole, ale z tym postanowiliśmy zaczekać, bo zaraz się okaże, że to okazałe poletko przy Casa Gallo będzie za małe na nasze ogrodnicze zapędy.

Dziś, jeśli rzeczywiście się wypogodzi w mojej przerwie międzylekcyjnej mam zamiar skończyć prace w moim ogródku, a potem kto wie... może czmychnąć na jakiś łąkowy spacer?

Pięknego dnia!

OBFITOŚĆ to po włosku ABBONDANZA (wym. abbondanca)

Cotignola

Co kryje Cotignola i piękny prezent, który stanął na moim stole

poniedziałek, maja 20, 2024

Dom z Kamienia blog Kasi Nowackiej, Murale, Cotignola

W pędzie ostatnich tygodni, a nawet już miesięcy pominęłam niejedną opowieść. Fotografowałam i odkładałam na półkę to, co oczy widziały gdzieś przy okazji, po drodze.

I gdyby nie to, że dziś rano szukałam jednego zdjęcia, pewnie zapomniałabym na amen o muralach w Cotignoli!

Cotignola to na pierwszy rzut oka miasteczko, jakich wiele w tzw. dolnej Romanii. Należy do prowincji Ravenna i znajduje się mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Lugo i Faenzą. Po raz pierwszy Cotignola urzekła mnie już kilka lat temu wyjątkową inicjatywą. Moje Bolońskie Dziecko należało wtedy do faenckiej grupy teatralnej i z jednym ze spektakli pojechali do Cotignoli właśnie. Aktorzy wystąpili na scenie starego wagonu...

W 2011 roku stowarzyszenie artystyczne Cambio Binario zrealizowało projekt, który przewidywał zaaranżowanie nieużywanych terenów kolei państwowych i urządzenie w starym składzie alternatywnej sceny teatralnej. Od tamtej pory każdego roku odbywa się tu seria spektakli w ramach sezonu teatralnego, które z każdym rokiem mają coraz szczerszą publiczność.

Mam nadzieję, że teatr przetrwał zeszłoroczną zawieruchę powodziową.

Do Cotignoli zawitałam ponownie kilka lat później. Byliśmy wtedy z Mario na romagnolskich wojażach - być może było to po festiwalu vintage w Lugo, a może po jakimś plażowaniu. Poprosiłam, żeby przejechał przez miasteczko, bo już wtedy wyczytałam, że w Cotignoli powstała seria murali, a ja przecież street art uwielbiam!

Przejechaliśmy pobieżnie uliczkami centrum, a ja desperacko wypatrywałam jakiegoś malunku, który dałby mi możliwość rzucenia hasła na krótki postój. Nic jednak w oczy nie wpadło, Mario w ogóle mojego entuzjazmu nie podzielał. Powiedziałabym nawet, że dziwił się - po co ja mu przez tę nijaką Cotignolę kazałam jechać.

Aż w końcu w tym roku zawitałam do Cotignoli ponownie, bo tu właśnie odbywał się jeden z wyścigów VAP, w które wciągnął się Mikołaj.

Pomyślałam, że to idealna okazja, aby lepiej poznać to niepozorne miasteczko Romanii, tym bardziej, że mieliśmy sporo czasu pomiędzy prezentacją drużyn i startem wyścigu. Idąc pieszo do parku Pertini, w którym znajduje się tor, natrafiliśmy w końcu na serię murali!

Idea, aby ozdobić miasto muralami narodziła się w 2013 roku. Projekt zatytułowany został "dal museo al paesaggio" (od muzeum do krajobrazu). Murale poukładane są według przemyślanej trasy, która prowadzi od centrum aż na peryferie miasteczka. Malunki zostały wykonane nie tylko przez artystów lokalnych, ale też zagranicznych i opowiadają historię tego miejsca, która sięga czasów pierwszego tysiąclecia.

Nawet jeśli na pierwszy rzut oka Cotignola wydaje się miasteczkiem zupełnie zwyczajnym, miasteczkiem, jakich w Romanii wiele, miasteczkiem, które spektakularnymi zabytkami raczej nie zaskoczy, to jednak jeśli lubicie street art i swojskie klimaty, warto zatrzymać się tutaj choć na chwilę, na przykład w drodze do Ravenny, czy nad morze...

Na starcie ustawił się znów poniedziałek. Wparował z burzą z piorunami i ulewą i wszystkich o świcie postawił na baczność. Mam nadzieję, że po takim wstępie, teraz będzie już tylko spokojniej.

Weekend upłynął intensywnie i towarzysko, a na pamiątkę po nim został mi niezwykły podarunek...

Jestem jeszcze onieśmielona, ale cieszę się jak dziecko. Minęły całe dziesięciolecia od kiedy ostatni raz stukałam w takie klawisze. Ha! Nawet nie takie, tylko jakieś toporne peerelowskie, a tu przecież mamy najprawdziwszy włoski sznyt!

Do tej pory pisałam na dwa fronty - w notesach i tu. Trzymanie w ręku długopisu, jest dla mnie niemal fizyczną przyjemnością, obserwowanie jak myśli malują się w mniej lub bardziej kształtne litery to mój fetysz. A teraz mam na stole coś, co przy każdym stuk puk, wywołuje we mnie przyjemny dreszczyk. Tego stukania muszę się jeszcze nauczyć, bo wbrew pozorom wcale nie jest łatwe.

Pięknego dnia!

MASZYNA DO PISANIA to MACCHINA DA SCRIVERE

codzienność

Rytm, obraz, sukienka i wyspane oczy

niedziela, maja 19, 2024

Mój codzienny rytm powoli wraca na stare tory. I ja ten rytm uwielbiam. W tym rytmie głowa ma czas na pomyślenie, ręce na pisanie, serce na rozczulanie się do woli tym, co dookoła. A teraz jest tak pięknie, że aż grzechem byłoby się nie rozczulać. Kwiaty akacji, które jak tysiące drobinek dryfowały na szmaragdowych wodach Lamone, ułożyły się już w jednej linii na brzegu. Wyraźną kreską odcinają ziemię od wody. Szkicują profil rzeki. Piękne byłyby teraz zdjęcia z drona. Z góry musi to wyglądać jak abstrakcyjny obraz...

Niedzielny poranek obudził się wyspanymi oczami. Nareszcie! Po raz pierwszy od nie wiem kiedy... Nim jednak nastała niedziela, najpierw była sobota, bardzo intensywna sobota!

Miło było wrócić do Circolo Rondinella na aperitivo, wdrapać się na Bellosguardo, napić się wina i w przemiłym towarzystwie - znów kłania się blogowa pajęczyna - przewędrować prawie 12 kilometrów, dzieląc się życiowymi opowieściami.

Miło też było wrócić do domu, w którym czekała pyszna kolacja znów przygotowana przez Bolońskie Dziecko. Miło było się potulić w wieczornych pieleszach i obejrzeć razem jeszcze jeden inspirujący film...

Ten wyspany niedzielny poranek zaowocował krokiem milowym w odgrzebywaniu się z zaległości. Najpilniejsze maile wyprowadziły się z katalogu "robocze", zaległy tekst na stronę powędrował do informatyka, a Para Młoda wreszcie doczekała się wyczekanych informacji. Przede mną wciąż dużo pracy, ale nareszcie mam wrażenie, że coś porządnego zrobiłam.

Mam nadzieję, że nim powitam w Marradi mojego wczorajszego florenckiego Gościa uda mi się jeszcze wyposażyć w prowiant Bolońskie Dziecko i w odgruzowywaniu wejść na poziom wyżej.

Nim napiszę miłego dnia, podzielę się jeszcze jedną "małą" radością.

Od kilku tygodni oglądałam na stronie różnych sklepów sukienki "à la Hiszpanka". Tak mi się marzył podobny model na lato! Oczywiście oglądałam, oglądałam i tyle... Aż tu w jedno z minionych popołudni kurier przynosi paczkę z niespodzianką od Pani Basi, która chyba czyta mi w myślach! Na początek jedna z trzech wersji kolorystycznych.

Dziękuję! A wszystkim - miłego dnia!

HISZPANKA to po włosku SPAGNOLA (wym. spaniola)

urodziny

Kilka wrażeń z minionych dni, czyli gdzie Mikołaj zaczął swoje 18-te urodziny

sobota, maja 18, 2024

Dom z Kamienia blog Kasi Nowackiej, urodziny Mikołajka

W piątek rano Mikołaj wsiadł w pociąg i pojechał na... Pronto Soccorso! Powiedziałabym, że bardzo oryginalne miejsce, jak na dzień osiemnastych urodzin. Była to pierwsza dorosła "sprawa" z jaką musiał poradzić sobie bez mamusi. Wszystko dlatego, że dwa dni wcześniej wrócił do domu ze spuchniętym palcem - skutki wygłupów z kolegami. Nawiasem mówiąc był to bardzo pechowy dzień dla Mikołaja - w pociągu zostawił swoje "super słuchawki", a poza tym musiał zrezygnować ze spotkania z kierowcą formuły 1 w Faenzie, bo źle rozplanował swoje obowiązki. Wracając do palca - opuchlizna nie mijała, więc zaczęliśmy się martwić, że palec jest złamany.

Na szczęście okazało się, że to tylko mocne stłuczenie. Mikołaj w dobrym humorze wrócił do domu i mogliśmy już spokojnie świętować. Świętowanie oficjalne oczywiście już było, więc teraz dołączył do nas tylko Mario. Przygotowałam nieco bardziej wykwintny obiad, z pomocą bolońskiego Dziecka zrobiłam "tort", wyciągnęliśmy wino rocznik 2006 oraz napitek, który Mikołaj dostał w prezencie od Przyjaciół, pośmialiśmy się, pojedliśmy i tak minęło popołudnie.

Wieczorem jubilat "świętował" już w gronie swoich kolegów, a świętowanie to było znów nietypowe. Żadnej imprezy, żadnego alkoholu, tylko żarliwe kibicowanie ukochanej drużynie - Fiorentinie - na słynnej Curva Fiesole. Wrócił przeszczęśliwy, choć nie wiem jak dziś wytrwa w szkole po czterech godzinach snu. Wiem, że dużo osób wczoraj do niego dzwoniło, ale na stadionie nie miał już niestety możliwości rozmowy, więc dziś grzecznie będzie do wszystkich oddzwaniał.

Ja w jego imieniu za wszystkie życzenia i ciepłe słowa bardzo dziękuję.

Przed wieczornymi lekcjami postanowiłam na spacer wyciągnąć drugie dziecko. Ciekawa byłam jak się rozwija ogródek przy CasaGallo. Od dawna przecież nie miałam czasu, żeby się na spokojnie zatrzymać i efekty naszej pracy kontemplować.

Łysy jeszcze tak niedawno skrawek ziemi, zazielenił się aż miło, w równych rządkach stanęły pomidory, z ziemniaków zrobił się gąszcz, a zaraz za nimi wyprężyły się pióropusze cebuli i czosnku.

Posiedzieliśmy chwilę nad szemrzącą rzeką, pogłówkowaliśmy co jeszcze dosadzić na pozostałej wolnej przestrzeni, pozachwycaliśmy się efektami prac Mikołaja, który dwoi się i troi, aby dolny, nadrzeczny taras odzyskał dawny urok i zaraz wróciliśmy do domu, bo na mnie, jak zawsze czekały obowiązki.

- Jakie ładne te kwiaty akacji. Większość już opadła, ale te takie świeżutkie. Może zrobimy z nich coś na kolację? Masz ochotę?

- Bardzo chętnie. To może ja zrobię frittatę?

Frittata wyszła pyszna - z kwiatami akacji, z wędzoną scamorzą i cebulką skarmeiizowaną z cynamonem. Autorski pomysł mojego Dziecka, które odkryło w sobie również niezwykły kulinarny potencjał.

Dziś dzień zapowiada się bardzo intensywnie - dla odmiany, więc znikam już, a Czytelnikom Domu z Kamienia - pięknego dnia!

www.madame.com.pl

Mikołaj

Nawet Bobasy pewnego dnia stają się dorosłe - Mikołaj ma 18 lat!

piątek, maja 17, 2024

Dom z Kamienia blog Kasi Nowackiej, Osiemnaste urodziny Mikołaja

Otworzyłam dziś o świcie drzwi do pokoju Mikołaja, a tam zamiast drzemiącego bobasa, zawinięty w pielesze spał sobie dorosły człowiek... Czas zrobił mi znów szach mat, zagrał na nosie, zaśmiał się w twarz. Przecież to się w głowie nie mieści! Kto to widział takie rzeczy? Bobasy śpią sobie w słodkim ubranku, szczerzą się w bezzębnym uśmiechu, mają pulpecikowate stópki do zacałowania, a potem sepleniąc śpiewają pierwsze piosenki na przedszkolnych przedstawieniach, a jeszcze potem chowają się za mamą w pierwszy dzień szkoły, a potem... a potem...

A potem nim się człowiek obejrzy ma przed sobą mądre i śliczne (opinia zakochanej matki) metr dziewięćdziesiąt, które ma prawo do głosowania, stara się o prawo jazdy i przebąkuje o rychłej wyprowadzce.

Szach mat...

- Tanti auguri a te, tanti auguri a bobas... - zaintonowałam mu niemal szeptem do ucha. Wtulił się i nadstawił do pieszczot, jakby nigdy nic, jakby czas się zatrzymał...

Czas...

foto: Piotr Czają

Kiedy podają w szpitalu małe zawiniątko, człowiek sobie myśli: o rany takie maleństwo, kiedy to główkę utrzyma, kiedy usiądzie, kiedy pierwszy krok postawi, kiedy zacznie mówić, kiedy do przedszkola pójdzie, kiedy nauczy się jeździć na rowerze, kiedy będzie można razem jakiś sensowny film obejrzeć zamiast Maka Paka i Boba...? Człowiekowi się wydaje, że minie cała wieczność. Tymczasem ta wieczność jest pojęciem bardzo względnym.

Od dziś mam już dwoje dorosłych dzieci. Uśmiecham się do tej świadomości i uśmiecham do minionych lat. Bycie Mamą było od zawsze moim marzeniem. Podeszłam do tego bardzo serio i chciałam dać z siebie maksimum. Macierzyństwa nigdy nie postrzegałam w kategorii "obowiązek wobec ludzkości", tylko jako moje największe pragnienie i potrzeba serca.

Na pewno po drodze popełniłam wiele błędów, ale przynajmniej w jednej kwestii nie mam sobie nic do zarzucenia - zawsze byłam obok, zawsze uważna. Byłam naprawdę. Chciałam dać dzieciom poczucie, że choćby nie wiem co, mogą na mnie liczyć.

Za byciem Mamą idzie też oczywiście ogromna odpowiedzialność, którą przez większość czasu dźwigałam sama i ta odpowiedzialność nie raz ciążyła mi na ramionach. To poczucie odpowiedzialności oczywiście nie zniknie dziś, tylko dlatego, że młodsze dziecko przekracza magiczny próg dorosłości, ale mam nadzieję, że ten ciężar będzie coraz lżejszy.

O Mikołaju na okoliczność jego urodzin było wiele wpisów. Wiele wzruszeń i wspomnień. Mój ulubiony to chyba ten z Anką w roli głównej.

Od grudnia pracowałam nad moim osobistym prezentem dla Mikołaja. Jest to książka, w której zebrałam moje teksty - od zapisków jeszcze z czasów jego życia prenatalnego po najnowsze czasy, przez zdjęcia (tych ma niezliczoność), rysunki oraz listy najbliższych. Jeden z tych listów - po jego lekturze płakałam rzewnymi łzami przez pół dnia - zainspirował mnie do tytułu: KAPITAN.

Pozwolę też sobie zacytować jedno zdanie z tego listu. To zdanie to tak naprawdę tekst z jednej z naszych ulubionych bajek:

"Utrzymaj taki kurs, prowadź ludzi, kieruj nimi, pójdą za Tobą wszędzie, na koniec świata i jeszcze dalej..."

Za pomoc w przygotowaniu tej książki wielkie dziękuję dla najlepszych CZERWONA KREDKA.

Moje życzenia od serca napisałam już oczywiście w tej książce, więc dziś jeszcze tylko tak banalnie:

TANTI AUGURI AMORE MIO!

Niech dorosłe życie ma dla Ciebie jak najwięcej wspaniałych przygód, dobrych ludzi po drodze, radości, niech uśmiech na Twojej twarzy zawsze trwa, zdrowy bądź i spełniaj marzenia, żyj pełnią życia!

Zawsze będę powtarzać, że bycie Twoją mamą jest jednym z dwóch najwspanialszych darów, jakie dostałam od życia! Jesteś jak powiew świeżego wiatru, jak słońce, wprowadzasz radość, gdziekolwiek się pojawisz. Pięknego, dorosłego życia nasz BOBASIE!

A tu mała zbieranina zdjęć, tylko część tych, które znalazły się w książce. Myślę, że w jeszcze jednej kwestii nie zawiodłam - w ilości kadrów, jakie mają moje dzieci. Wielkie dziękuję dla Mario za zmontowanie i podłożenie muzyki.

I na koniec dzisiejszego wpisu mała zagadka. Mikołaj postanowił zacząć swoje dorosłe życie od wizyty w dość szczególnym miejscu. Kto pobawi się w zgadywanki? Odpowiedź, jeśli nikt nie zgadnie, pojawi się jutro.

Pięknego dnia!

Pages

Inspiracje dla Rubensa

Co kryje Cotignola i piękny prezent, który stanął na moim stole

Rytm, obraz, sukienka i wyspane oczy

Kilka wrażeń z minionych dni, czyli gdzie Mikołaj zaczął swoje 18-te urodziny

Nawet Bobasy pewnego dnia stają się dorosłe - Mikołaj ma 18 lat!

Translate

O mnie

Obserwuj mnie

Fotografia

Ślub w Toskanii

Lekcje włoskiego

Patronite

Wakacje

Popularne wpisy

Archiwum