W latach sześćdziesiątych próbowano ukierunkować festiwal w stronę nowoczesnych trendów. Anglosascy idole byli jednak niedoścignieni i plan zakończył się fiaskiem. Pod koniec tego dziesięciolecia miało miejsce jedno z najsmutniejszych wydarzeń związanych z festiwalem. Samobójcza śmierć poety - pieśniarza Luigi Tenco wstrząsnęła publiką. Ta tragedia przyczyniła się do tego, że na scenie zaczęli pojawiać się inni pieśniarze, wówczas mniej popularni. Wtedy właśnie nabrała rozpędu kariera Lucio Dalla i Francesco de Gregori.

Lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte przyniosły kolejny rozkwit muzyki. Pojawili się na scenie artyści tworzący muzykę lekką i przyjemną, ale jednocześnie dbający o słowa swoich utworów. Z najważniejszych należy wymienić: Riccardo Cocciante, Toto Cutugno, Ricchi e Poveri, Laurę Pausini czy Erosa Ramazzotti. 

Na początku nowego tysiąclecia coraz częściej wokół festiwalu zaczęły pobrzmiewać głosy krytyki. Zarzucano wydarzeniu, że się upolityczniło, że stało się symbolem tandety, banału i złego gustu. Jednak niezależnie od krytyki każdej zimy miliony Włochów zasiadają przed telewizorami, by śledzić zmagania artystów, śmiać się z mniej lub bardziej zabawnych żartów prowadzącego, czy też komentować stylowe, eleganckie, czasem kontrowersyjne stroje. Chcemy tego czy nie, Festiwal Sanremo stał się niemal takim samym włoskim symbolem jak Vespa czy pizza, on też stanowi część tak uwielbianego przez nas MADE IN ITALY. 

Festiwal podzielony jest na pięć wieczorów. Tak jak już wspomniałam na początku - nie śledzę na żywo wydarzenia, bo przede wszystkim trwa ono do późnych godzin nocnych, ale staram się posłuchać w wolnej chwili, jakie piosenki brały udział w konkursie. Żadna z tegorocznych propozycji mnie nie zachwyciła. Konkurs wygrała Angelina Mango, córka jednego z moich